Η τραγωδία των Τεμπών επέφερε την κατάρρευση της όποιας εμπιστοσύνης είχαμε (ως πολίτες) στη διαχείριση του κράτους σε όλους τους τομείς. Βεβαίως, όταν λέμε «κράτος» συνήθως περιγράφουμε κάτι απρόσωπο, απροσδιόριστης μορφής και ευθύνης. Αλλά δεν είναι έτσι, γιατί πάντα πρόκειται για ανθρώπους με υπογραφή και ονοματεπώνυμο. Στην περίπτωση του 1ου Επαγγελματικού Λυκείου Χαλκίδας, οι έχοντες την ευθύνη δεν διαθέτουν άλλοθι άγνοιας, καθώς στο ρεπορτάζ μας αποκαλύπτεται ότι επιφανείς σεισμολόγοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου ανά τακτά χρονικά διαστήματα για την κτιριακή ακαταλληλότητα. Ενίοτε συμβαίνει και το αντίστροφο, δηλαδή γονείς και καθηγητές ζητούν από τους ειδικούς γνωμάτευση για την επικινδυνότητα σχολικών κτιρίων, όπως ακριβώς στην περίπτωση που συζητάμε. Επομένως, το ερώτημα που τίθεται είναι: Ποιος διαφωνεί; Και αυτός που διαφωνεί, αν διαφωνεί, γιατί είναι πιο ισχυρός από όλους τους παραπάνω που συμφωνούν στην αγωνία; «Γίνεται έλεγχος από επιτροπές μηχανικών», απαντά ο δήμος, έχοντας όμως δώσει εντολή να αποκλειστούν και να μη χρησιμοποιούνται δύο αίθουσες! Ρευστοποιείται η λογική με την άποψη που θέλει το κτίριο να μην είναι επικίνδυνο «εκτός από δύο αίθουσες που δεν χρησιμοποιούνται». Και τα παιδιά γύρω από τις αίθουσες; Αναρωτιέμαι, σώζεται η κατάσταση με λίγα μερεμέτια και άλλα τόσα μπαλώματα σε ένα κτίριο του 1970 που στέκεται πληγωμένο και γερασμένο, ενώ οι ειδικοί φωνάζουν για την επικινδυνότητά του; «Σ’ αυτόν τον τόπο όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι», όπως λέει και ο Γιώργος Σεφέρης, συνήθως γινόμαστε σοφότεροι από την οδύνη μιας τραγωδίας. Φτάνει πια με τον πόνο. Ωρα να γίνουμε κανονική χώρα.